سریال درب مخفی(درب اسرار آمیز)
ولیعهد سادو !
آه....باز هم سادو !
اگر ماجرایش را نمیدانید خلاصه اش این میشود ، ولیعهد سادو نوه دونگ یی و شاهزاده اصلاح طلب بود که با حزب نورون در افتاد .و دست آخر هم ورافتاد !
با قاطعیت می توان گفت ، ماجرایی با شهرت او و فرزندش (یی سان) در تاریخ سریالسازی چوسون ! وجود ندارد.
درب اسرار آمیز هم همین موضوع را دارد اما با قصه ها و جزئیات متفاوت.
نویسنده این سریال کسی است که سالها قبل «دریاسالار یی سون شین» را نوشت، دوسال بعد درام قابل توجه «هوانگ جین یی» و دو سال بعد از آن هم «شاه سیجونگ کبیر»
حال این چهارمین تاریخی اوست.
به موشکافی آخرین درام Sbs می پردازیم.
-اولین مشخصه سریال ، حضور قدرتمند بازیگران طراز اول و حرفه ای است. نقش تمامی وزرای دربار و اعضای نورون و سورون را بازیگران کارکشته سینما و تلویزیون کره ایفا کرده اند.
اما در میان خیل عظیم این بازیگران ، توجهمان معطوف به «پادشاه» می شود.
بازیگری که در سال 2011 پس از سالها دوری از عرصه بازیگری بازگشتی شکوهمندانه را با «درختی با ریشه های عمیق» تجربه کرد.
حال او را در قامت بیست و یکمین پادشاه چوسون ، فرزند ( دونگ یی) مشهور و پدر (ولیعهد سادوی) از مادربزرگ مشهور تر! و پدر بزرگ (یی سان) ، از همه اینا مشهور تر ! می بینیم.
-«منگه» مسئله این است .
برگه ای که 30 سال قبل پادشاه آنرا به درخواست نورون امضا کرد تا پادشاه شود.
حال آن برگه به دست خدمتکار هنرمند ولیعهد افتاده است . درهمان قسمت اول او را میکشند ، مرگ او سرآغاز ماجرایی است که چندین قسمت سریال را به خود اختصاص میدهد.
در قسمتهای نخستین ، سریال شدیدا تحت تاثیر حضور قدرتمند بازیگران طراز اولش است.
از «ال تیمور» گرفته تا «پدر شاهزاده وولگانگ» و چند پای ثابت سریالهای تاریخی.
سریال روی محور نورون می چرخد.
-طراحی شخصیت پادشاه جالب توجه است. پادشاهی دست نشانده و شخصی سست عنصر و البته مبتلا به جنون آنی . رفتارش به گونه ای است که انگار تعادل روانی ندارد . در ادامه شخصیتش با ثبات تر می شود . این ویژگی خیلی از سریالهاست که ابتدایی اغراق آمیز دارند ، برای جذابتر کردن کار و جذب مخاطب اما در ادامه به تعادل می رسند.
-از خصوصیات سریالهای کره ای این نویسنده پیچیدگی آن است . ده ها شخصیت با روابط پیچیده ای به هم مرتبط می شوند . حفظ تعادل در این روابط و جلو بردنشان کار هر نویسنده ای نیست.
-یک سریال معمایی تمام عیار .
قصه های پلیسی ، سیاسی و جنایی که با مهارت کنار هم چیده شده اند. قصه های موازی و تو در تو ، همه و همه با بهترین کیفیت ممکن نوشته شده اند.
-سریال در بعد فیلمنامه زیبایی خاصی دارد.
قسمت چهارم ، جریان مرگ خدمتکار ولیعهد همچنان ادامه دارد. کم کم شواهد بیشتری رو می شود . دست داشتن استاد ولیعهد در اتفاقات بعد از قتل ، پیگیری های ولیعهد و سرنخ هایی که پیدا می کند ، او هنوز پی به هویت قاتل اصلی نبرده است.
سریال شطرنج وار جلو میرود.یک حرکت از جناح نورون و در مقابل حرکت بعدی از طرف ولیعهد .
گام به گام سریال زیباتر میشود. رمزگشایی از پیغام هایی که (شین هونگ بوک) خدمتکار ولیعهد به جا گذاشته بود . سادو را به کشف راز این معما نزدیک تر می کند.
بد نیست به بازی بی نقص ولیعهد هم اشاره کنیم.
بازیگری تازه کار در آثار تاریخی که در نقشش بسیار عالی ظاهر شده است. این سادو بهترین سادویی بود که تا امروز دیده ایم ! هرچند این درست که ما از ماجرای سادو آگاهیم اما حجم اصلی سریالهای مربوط به این دوره بیشتر دوره فرزند او (یی سان) را پوشش داده اند تا ولیعهد سادو را. ما سادو را بیشتر در فلش بک دیده ایم تا خود سریال.
سریال به طرز زیبایی این جاده مارپیچ را کنترل کرده و به جلو هدایت میکند.
اما جای سوالاتی هم باقی میگذارد. (شین هونگ بوک) چگونه منگه را پیدا کرد؟ ! در قسمت اول خیلی گنگ دیدیم که از پشت یک نقاشی سندی را پیدا کرد . حال نقاشی از کجا پیدا شد ؟! او از کجا فهمید که محافظ قصر شاهزاده پشت این قتلهاست که در نقاشی اش چهره او را علامت گزاری کرد؟! اصلا این سوال به کنار ، وقتی او توانست چنین کاری بکند ، چرا همه چیز را مستقیم به ولیعهدی که تا آن اندازه به او اعتماد داشت نگفت؟!
یا حتی اگر همه این سوالات را بتوان با نشان دادن چند سکانس درون سریال توجیه کرد و پاسخ داد.پرسش اصلی اینجاست ، اینکه این حجم اطلاعات را او چگونه در اختیار داشته....این بزرگترین علامت سوال است.
-سریال یکی پس از دیگری پای افرادی را که حتی فکرش را هم نمیکنیم به قضیه قتل شین هونگ بوک باز میکند. استاد ولیعهد و رئیس منطقه شرق که جزو کاراکترهای مثبت بودند نمونه ای از این دست هستند.
-حال زمان آن است تا سریال وارد فاز تاره ای شود.
اعضای سورون تصمیم می گیرند کتابی را منتشر کرده و مردم را از اتفاقات سی سال قبل که به کودتای آن زمان اشاره داشت مطلع کنند.
انتشار این کتاب سریال را وارد فاز تازه ای میکند.
شاه که به شدت به ماجرای 30 سال قبل و به سلطنت رسیدن خودش به خاطر قضیه منگه حساس است، دیوانه وار شروع به دستگیری و قتل عام عاملان انتشار کتاب میکند.
در این میان ، بازی خیره کننده پادشاه در برخی سکانسها بیننده را انگشت به دهان میکند.
-سریال به نیمه رسیده است. اما همچنان در درگیر کردن مخاطب دست بالا را دارد.
-سریال فاقد تم عاشقانه است. کمتر سریالی را میبینیم که تم عاشقانه ای نداشته باشد و خلا آن حس نشود. درب اسرار آمیز هم در نیمه دومش خلا این تم را تا حدودی دارد اما در کل در پوشاندن این جای خالی موفق عمل کرده است.
هرچند شاید یکی از دلایل پایین بودن ریتینگ این سریال همین نکته باشد . اگر این تم در سریال کار شده بود.قطعا در موفقیت سریال تاثیر گذار بود.
-معمولا یک سریال ابتدایش طوفانی است اما در ادامه برای حفظ مخاطبانی که با طوفان اولیه پای سریال نشسته اند. به چند عامل کمکی نیاز دارد.
اول فیلمنامه ای است که ذاتا قوی باشد و استخوان بندی خوبی داشته باشد.
دوم، کارگردانی است که بتواند به بهترین شکل این فیلمنامه را به تصویر بکشد.اهمیت این مورد از مورد اول هم بیشتر است زیرا معمولا فیلمنامه ها زیرنظر کارگردان نوشته می شوند و افکار کارگردان در لحظه لحظه آن فیلمنامه جاری است.
موفقیت یک سریال وابستگی صد در صدی به کارگردان آن دارد.
سوم بازیگرانی که با بازی گرم و روان و قابل باورشان که در نقش غرق شده باشند کمک بزرگی برای سریال باشند.
درب اسرار آمیز کم و بیش و با اندکی ساده گرفتن هر سه مورد را داراست.
نویسنده امتحان پس داده و کار بلد که از همان ابتدا خیالمان را از بابت فیلمنامه و قصه پردازی هایش راحت کرد.
کارگردان که پا به پای نویسنده نامدارش جلو آمد و هیچ کجا حوصله مخاطب را سر نبرد.
بازیگران هم که تقریبا 70 درصد هنرمندانی حرفه ای بودند. در کمترین سریال شاهد حضور چنین جمعی هستیم.
اما یک سوال.
چه بیننده هایی این سریال را دوست نخواهند داشت؟!
طبیعتا عده ای از این اثر راضی نخواهند بود. اما دلیل آن چیست؟!
سریالهای معمایی طرفداران خاص خودشان را دارند.
بیننده هایی که ذهنشان مدام در حال حل معماهای ریز و درشت است.
اما در طرف مقابل عده ای هم هستند که طرفدار سریالهای پر زرق و برق خانوادگی با فیلمنامه هایی نه چندان عمیق اما قصه محورانه و جذاب هستند.
این بینندگان حکم شنوندگان قصه های شب زیر کرسی شبهای کوتاه زمستان را دارند ... جایی که قصه های پیچیده و پر رمز و راز جایی ندارد . معماها ساده هستند و آخرش معمولا خوب تمام میشوند.اینجا قصه مهم است و توان درگیر کردن مخاطب اما قصه هایی جذاب و عاشقانه و زیبا...نه ماجرای قتل یک خدمتکار که به کودتای 30 سال پیش وصل میشود و احزاب سیاسی را به جان هم میاندازد و آنها هم مثل گرگ یکدیگر را می درند.
یک رمانس زیبا ، یک عشق مثلثی ، یک تلاش برای گرفتن تاج و تخت به همان شیوه مرسوم همیشگی (البته بهتر است یک سوپراستار این نقش را بازی کند ! تجربه نشان داده است که این فاکتور مهم ، تاثیر خارق العاده ای در جذب مخاطب دارد )
در این میان حضور تم عاشقانه جزو لاینفک این دسته از سریالها باید باشد.
اصلا سریالی که در آن دو نفر عاشق هم نباشند که....سریال نیست !
نمونه بارز این مدل کارها ماه در آغوش خورشید است «که همان فاکتور مهم را بصورت دوبل (کیم سو هیون/ جانگ ایل وو) رعایت کرد »
این گروه از تماشاگران ذاتا علاقه ای به تماشای درام های جنایی ، سیاسی و معمایی ندارند.
آنها نمی خواهمد ذهن خود را درگیر ماجراهای پیچیده این ژانر بکنند.
وقوع یک قتل که سرمنشا سیاسی دارد که وصل میشود به دربار و می رود تا کودتای سی سال پیش ، شاهی که مضنون است ، شاهزاده ای که به دنبال سرنخ ها هر روز یک کشف تازه میکند.
دعواهای سیاسی نورون و سورون و سرنوشت مردمی که این وسط برای اربابان قدرت اهمیتی ندارد...
برای آنها جذاب نیست و اساسا حوصله تماشایش را هم ندارند.
اگر شما هم جزی از همین مدل بیننده ها هستید و تماشای قصه های تو در تو و پیدا کردن کلاف سردرگم ماجرا برایتان حوصله سر بر و خسته کننده است
دور « درب اسرار آمیز» را خط قرمز بکشید.
-درصد بالایی از تماشاگران سریال را بخاطر نقش اولش میبینند، حضور یک سوپراستار به کلی می تواند معادلات ریتینگ را به هم بزند.
«درختی با ریشه های عمیق» را به یاد بیاورید.
